Imlil

Na het ontbijt staat de nieuwe chauffeur Ahmed aan de bel. We gaan naar Imlil zo'n kleine 100 km naar het zuiden. Onderweg eerst een paar fotomomentjes en een bezoekje aan de weekmarkt van Asni. Gruwelijk druk, vol, stinky en gezellig. We moeten er tamelijk vlug overheen want er is nog meer te doen vandaag. We kijken natuurlijk bij de groente en fruitafdeling de vlees en schapen- en geitenkoppen, kippen en de echte ezeltjes. Een wirwar van deze beestjes cq vervoermiddel is een gezellig gezicht . Er wordt nog wat water gekocht en we rijden verder naar Imlil. Vandaariit gaan we te voet omhoog naar Kasbah Du Toubkal. Deze is alleen per ezel of te voet bereikbaar. Nu op pad met ene Rashid een verschrikkelijk aardige Marokkaanse vent (een schatje) die de omgeving kent als zijn broekzak. Hij vertelt volop, ook dat hij een broer heeft in Rotterdam met een reisorganisatie gericht op Marokko. Misschien iets voor in de toekomst. Na een half uurtje omhooglopen begint het echte werk, klauteren en klimmen soms op handen en voeten maar MOOI......
We gaan nog even theedrinken bij een berber soort van guesthouse. Helemaal ingericht op verblijf van hikers. Hier besluiten we de weg terug te nemen via de waterval van Imlil . Korter maar heftiger en veel mooier. Springen, klimmen, doordouwen zo dicht mogelijk erbij voor de foto's. Een dag in de natuur is toch wel veel mooier dan in de stad. Uiteindelijk komen we aan Kasbah Du Toubkal. Toevallig is een van de owners, een gigantisch rijke engelsman, aanwezig vandaag. Die vertelt hoe deze Kasbah tot stand is gekomen. Er zijn ook fotoboeken van. Als dit niet was gebeurd zou Imlil niet meer dan een bergdorpje in het achterland . Eerst nog wat verdere info over de Kasbah en dan uiteindelijk, het is al half drie, de welverdiende lunch. In onze ogen een viergangenmenu dus vanavond weer een klein (of misschien wel geen) klein hapje. We zitten in een geweldige Marokkaanse ambiance heerlijk in de zon totdat deze achter de berg verdwijnt. Dan gaan we weer op pad met Rashid, naar beneden is een stuk makkelijker. Ezeltjes gaan nog steeds omhoog. In Imlil zelf wacht de taxi weer om ons terug te brengen naar Marakkech. Onderweg nog even een fotootje van het hotel van Sir Richard Bransson, ja die van Virgin. Een leuk optrekje, die heeft het hier ook voor mekaar. Bijna donker als we weer in ons riad ( in een keer gevonden) aankomen. Schitterende dag tot nu toe.